Afgelopen weekend heb ik mijn eerste nachten alleen op het werk gepresteerd. Spannend en akelig tegelijkertijd.
De nacht, een tijd van slapen? Zoveel mensen die wakker zijn, zoveel mensen die ongerust zijn of gewoon maar effe een babbeltje willen doen
De nacht, een tijd van comfort bieden, pijnstilling, troost, rust, geruststelling, controle.....
En dan, een patient voelt zich niet goed. Symptomen blijven vaag, maar zijn toch onrustwekkend: EKG nemen, longfoto, bloedname.....
De nacht gaat verder en gaat langzaam over in de dag. De dag, een tijd om wakker te zijn? Niet voor mij....al heb ik het echt moeilijk om die 'dag' los te laten. Het gaat dus echt ten koste van mijn 'nacht'rust.
En toch sta ik er 's avonds weer, iets minder fris en monter dan de avond voordien, maar kom.
Ik check op mijn eerste ronde , rond 22.30 eens even of iedereen klaar en comfortabel is voor de nacht....alles OK, geen grote problemen die ik zo meteen kan voorspellen.
En dan een tweede ronde....alles is muisstil op de gang, ik sluip er op mijn tippen door, werp even een lichtje op de slapende patienten.....en ik passeer een kamer waar de tijd voorgoed is stil blijven staan..... Ook dat maakt deel uit van de stilte van de nacht....die langzaam weer over gaat in de dag.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten