Met dank aan

Mijn goei vriendinneke die deze prachtige foto's maakte van Kleine Meid...Mercikes E.!!!!!

Links Rechts

Wetende dat T. (bijna 6 jaar) rechtshandig is, kwam volgende conversatie tot stand

T: mama, welk handje is rechts, welk is links?
ik: Het handje waarmee jij kleurt, waarmee jij je potlood vasthoudt, is rechts
T: dit hier? (en hij zwaait met zijn rechter handje)
Ik knik van 'ja'
T: ah ja, want hier hou ik mijn stift (en zwaait terwijl met zijn linkerhand)

Dikke vette roloog ja!!!!

De nachtwacht

Afgelopen weekend heb ik mijn eerste nachten alleen op het werk gepresteerd. Spannend en akelig tegelijkertijd.

De nacht, een tijd van slapen? Zoveel mensen die wakker zijn, zoveel mensen die ongerust zijn of gewoon maar effe een babbeltje willen doen
De nacht, een tijd van comfort bieden, pijnstilling, troost, rust, geruststelling, controle.....

En dan, een patient voelt zich niet goed. Symptomen blijven vaag, maar zijn toch onrustwekkend: EKG nemen, longfoto, bloedname.....

De nacht gaat verder en gaat langzaam over in de dag. De dag, een tijd om wakker te zijn? Niet voor mij....al heb ik het echt moeilijk om die 'dag' los te laten. Het gaat dus echt ten koste van mijn 'nacht'rust.

En toch sta ik er 's avonds weer, iets minder fris en monter dan de avond voordien, maar kom.

Ik check op mijn eerste ronde , rond 22.30 eens even of iedereen klaar en comfortabel is voor de nacht....alles OK, geen grote problemen die ik zo meteen kan voorspellen.
En dan een tweede ronde....alles is muisstil op de gang, ik sluip er op mijn tippen door, werp even een lichtje op de slapende patienten.....en ik passeer een kamer waar de tijd voorgoed is stil blijven staan..... Ook dat maakt deel uit van de stilte van de nacht....die langzaam weer over gaat in de dag.....

Stap voor stap....

....zet mijn Kleine Meid de eerste stapjes in de wijde wereld! Al even toont ze dat ze er bijna-maar-nog-niet-helemaal klaar voor is om helemaal mama's hand los te laten. Nog even die houvast zoeken, nog even tasten naar mama's hand of broek of...

en dan plots.....zet ze wankel maar toch zelfverzekerd die eerste zelfstandige stap! En nog een, en nog een! Zo'n tweetal meter stapt die Kleine Meid op eigen kracht, met roze schoentjes....om dan te besluiten dat het op de knietjes toch nog wel vlotter en stabieler gaat....

1 jaar verder....

We hebben onze ups gehad, en zeker ook onze downs, ...maar als ik naar het voorbije jaar terugkijk zie ik enkel: 2 mensen die mekaar heel erg graag zien, 2 mensen die naar mekaar toe gegroeid zijn, 2 mensen die samen ook groeien in een relatie.....
We weten als geen ander dat het soms echt niet eenvoudig is, maar steeds met de juiste intentie....

Lieve schat, ik kies voor jou, voor ons....voor altijd.....wat er ook moge gebeuren, ik hou van je.....

Mijn eerste snowboard :)))

We zijn nu 2 maanden verder, een pijnlijk achterwerk later en.....een snowboard rijker!!!

Ik heb net mijn eerste snowboard gekocht, welliswaar 2dehands, maar da's maar een 'opstapje' naar een beter board later he :))))
Is't geen schoontje ?

"Ik zie je graag"

Zeggen jullie dat vaak tegen jullie partner? En zegt hij dat ook (regelmatig) tegen jou?

Ik doe dat dus wel (constant), maar W. amper.....Toen ik het hem gisteren zei, kreeg ik als antwoord 'je wéét toch dat ik je graag zie? Waarom ben je zo onzeker dat je dat perse ook wil horen?'

Hij zegt dat dat typisch vrouwelijk is (roloog)....Maar is dat wel zo? Waarom heb ik die behoefte om dat wel te zeggen en hij niet?....Ach....mannen he ;) ....

2 februari 2007

een flash back....

Ongeveer dit uur, exact een jaar geleden stuurde ik vriend-lief een sms-je....'Heb je zin om straks iets te gaan drinken in Leuven?".......Al snel volgde een instemmend telefoontje.
Hoe hadden we toen, op dat ogenblik kunnen denken waar we een jaar later, op dit ogenblik zouden staan.....
Schatteke, je kwam in mijn leven, zo plots en onverwacht.....ik zie je ontzettend graag......

Blauwe plekken en stramme spieren

Dat is wat ik heb overgehouden aan mijn dagje snowboardavontuur van gisteren. Al bij al viel het erg goed mee en ik wil zeker nog veel oefenen, maar manman, die valpartijen zijn niet min.

Om de een of andere reden heb ik de indruk dat ik harder en pijnlijker val met snowboarden dan met skiën. Na een poosje durfde ik geen kant meer op uit schrik weer op die pijnlijke achterkant terecht te komen. Een goei gelkussen heb ik nodig ja!

Maar ik kijk nu al uit naar de volgende keer! En al zeker naar onze vakantie!

Nog meer snowboardtoestanden

Ik wil, ik moet en zal het kunnen....: blijven rechtstaan op een plankske. En als het even mag, ook nog graag op een elegante manier van een hellinkske afkomen dat iets meer helt dan een horizontaal vlak. Onze ski/snowboardvakantie van maart in gedachten.....

De koe bij de horens vattende heb ik dan maar meteen naar Snowworld gebeld (http://www.snowworld.nl/, voor de liefhebbers) en een afspraak gemaakt voor 2 uur privéles. Mijn teerbeminde wederhelft ziet het ook al helemaal zitten en ziet me in gedachten waarschijnlijk al samen met hem gezwind de zwarte pistes afglijden binnen een maand of 2..... NOT DUS! Laatst lukte het me zelfs nog niet om deftig op te staan, dus kan ik me amper voorstellen hoe ik met 2 'vastgebonden' voeten op 1 plank naar beneden kan komen.

We zien wel.... Maar ik kijk er echt wel naar uit!

Gelukkig heb ik een goeie hospitalisatieverzekering......

Snowboardweduwe

Amaai, het kwam er weer niet meer van om nog wat te schrijven. De combinatie werk/gezin is toch echt niet te onderschatten. Laat ons dan nog even stellen dat de kinders niet altijd de meest rustige lieve wezens zijn, en het dagdagelijkse huishouden ook niet door de kabouters gedaan wordt...maakt het plaatje compleet nietwaar?

Intussen schrijven we vandaag 9 januari....W. is afgelopen zondag met enkele snowboardliefhebbers richting Franse Alpen vertrokken. Awel...ik had het er echt niet gemakkelijk mee om voor een hele week afscheid te nemen. Intussen tel ik de dagen af (in het begin zelfs de uren!) want ik mis hem verschrikkelijk. En de sissie in mij maakt zich natuurlijk ook wel zorgen: gaat hij het niet te koud hebben, zal hij wat kunnen slapen, eten? En last but not least, blijven alle botten heel?

Neen, laat ons dan al maar een maandje of 2 ouder zijn, en dat we onder ons tweetjes samen in Oostenrijk zitten. Daar kijk ik nu echt naar uit! (maar eerst naar toekomende zondagochtend ;) de liefde zal des te groter zijn! )