"Mijn kleen, kleen dochterken "
Gelijk een daske zijt ge dik,
gelijk een kwartelke van kwik,
gelijk een moorke soms zoo zwart,
mijn kleen, kleen dochterke, mijn hart!
Maar nu gewasschen je daar zit,
daar is geen engelken zoo wit,
daar is geen lammeken zoo zoet,
mijn kleen, kleen dochterken, mijn bloed!
Ik hef je op de okselkes omhoog,
ik zie een sterreke in elk oog,
en voor mijn armoe word ik blind,
mijn kleen, kleen dochterke, mijn kind!
René de Clerq
1 opmerking:
Ow, wat een nostalgie plots. Dát gedicht schreef mijn papa heel heel lang geleden in mijn "poëzie-album". Argh waar is d etijd...
Een reactie posten